Victim Blaming (h)erkennen
Slachtoffers van geweld, erken ze!
Zonder dat we het doorhebben houden we samen geweld in stand. En dit doen we op grote schaal tot aan instanties als GI en RvdK aan toe, tot aan rechters aan toe. Destructieve relaties, waar Jan Storms over schrijft in zijn boek ‘Destructieve relaties op de schop’ worden nog altijd niet tot nauwelijks (h)erkend. Sterker nog, we verergeren momenteel op grote schaal destructieve relaties, waar (meestal) 1 high-conflict ouder de scepter zwaait als een dictator achter de voordeur. De high-conflict ouder is fantastisch in toneelspelen als redder, aanklager en slachtoffer (dramadriehoek van Karpman) en misleidt hiermee menig medewerker van GI, Veilig Thuis, RvdK, Jeugd-en-Gezin, advocaat, rechter, etc.. Menig professional trapt in de leugens, onwaarheden, manipulaties van deze ouder. Terwijl het ontmaskeren van de high-conflict ouder vrij simpel is, als je het kent. Daarom is het nodig dat we specialisten, experts, ervaringswijzen en weerbare, daadkrachtige professionals in gaan zetten, al aan de poort, om erger leed en destructie voor slachtoffers van psychisch-emotioneel, financieel, fysiek geweld te voorkomen. Op dit moment raakt menig kind contact met zijn of haar veilige ouder en familie kwijt. We amputeren aardig wat kinderen en ouders van elkaar in Nederland omdat we niet doorzien en (h)erkennen wat IS. Op dit moment raakt menig kind zodanig beschadigd psychisch-emotioneel dat soms zelfs (pogingen tot zelf)moord behoort tot de uitkomsten als gevolg van niet adequaat denken en handelen door medewerkers. Maar depressie, concentratieproblemen, veel knarsetanden ‘s nachts waardoor een gebit vroegtijdig afslijt, bedplassen, hoofdpijn, misselijkheid, angst, boosheid, agressie en nog veel meer signalen zijn ook al zorgelijk, zeker wanneer deze niet worden opgemerkt wanneer deze dagelijks onderdeel zijn in het leven van een kind. Het missen van signalen van onveiligheid en trauma gebeurt veel. We hebben nodig dat we trauma-sensitief responsief gaan leren kijken en luisteren naar kind en ouder. We hebben nodig dat we gaan leren ‘Ho Stop!’ zeggen tegen de high-conflict ouder die zijn of haar kinderen EN (ex-)partner structureel psychisch-emotioneel, fysiek en financieel beschadigt. Weet je dat we hier heel veel van wegkijken? Weet je dat we niet serieus durven nemen als iemand vertelt over geweld thuis? We doen het bijna allemaal, tot in de rechtszaal aan toe. We sussen en bagatelliseren liever een gewelddadige situatie door te zeggen: ‘Ik ken niet de andere kant van het verhaal’ ‘Jullie hebben beide schuld, waar er 2 zijn…’ ‘Jij zult hier ook wel wat in gedaan hebben’ ‘Ik ben ook wel eens boos op de kinderen’ ‘Je kind is ook puber’, enzovoorts. We vinden geweld dusdanig ingewikkeld, dat we het goed gaan praten en daarmee doen we op grote schaal aan Victim Blaming. We maken met z’n allen slachtoffers nogmaals slachtoffer van geweld. We maken slachtoffers zelfs verantwoordelijk voor het geweld. Durf te horen
