The Bystander Role

The “bystander” role in the trauma reenactment narrative is critical.

The choice before the mental health professionals, attorneys, and the court in their role as the “bystander” in the trauma reenactment narrative is to either abandon the child to the psychological abuse inflicted on the child by the psychopathology of a narcissistic/borderline parent, or to enact their duty to protect and rescue the child from the psychological abuse being inflicted on the child by the pathology of the parent, and to thereby restore the child’s healthy and normal-range development.

Descriptions of the Pathology:

The pathology of “parental alienation” represents the addition of the splitting pathology of a narcissistic/borderline parent into a cross-generational coalition of the parent with the child against the other parent.

The pathology of “parental alienation” represents the reenactment of attachment trauma from the childhood of the allied narcissistic/borderline parent into the current family relationships, mediated by the personality disorder pathology of the allied parent, which is in the false trauma-reenactment pattern of “abusive parent”/”victimized child”/”protective parent.”

Perlman and Courtois (2005) identify four roles in the trauma reenactment narrative,

“Reenactments of the traumatic past are common in the treatment of this population and frequently represent either explicit or coded repetitions of the unprocessed trauma in an attempt at mastery. Reenactments can be expressed psychologically, relationally, and somatically and may occur with conscious intent or with little awareness. One primary transference-countertransference dynamic involves reenactment of familiar roles of victim-perpetrator-rescuer-bystander in the therapy relationship. Therapist and client play out these roles, often in complementary fashion with one another, as they relive various aspects of the client’s early attachment relationships” (p. 455; emphasis added).

In the pathology traditionally called “parental alienation,” therapists, attorneys, and the courts enact the role of “bystander” in the false and delusional trauma reenactment narrative. To ignorantly and unwittingly enact the role of the bystander in the false and delusional trauma reenactment narrative is to collude with the psychological abuse of the child.

To ignorantly and unwittingly enact the role of the bystander in the false and delusional trauma reenactment narrative is to collude with the psychological abuse of the child.

Inducing significant developmental pathology (diagnostic indicator 1), personality pathology (diagnostic indicator 2), and psychiatric pathology, (diagnostic indicator 3) in a child in order to stabilize the psychopathology of the parent reasonably represents a DSM-5 diagnosis of V995.51 Child Psychological Abuse, Confirmed.

Failure to make this DSM-5 diagnosis when it is warranted represents a failure in the mental health professional’s duty to protect.

Making a DSM-5 diagnosis of V995.51 Child Psychological Abuse, Confirmed engages the mental health professional’s duty to protect requiring the mental health professional to take some form of affirmative action to discharge this duty to protect, and to document this affirmative action in the patient’s record.

Failure to take an affirmative action to discharge the mental health professional’s duty to protect, and to then document this affirmative action in the patient’s record, represents a failure in the mental health professional’s duty to protect.

The pathology of “parental alienation” is not a child custody issue, it is a child protection issue.

The choice for the “bystander” mental health professionals, attorneys, and the court is whether they will abandon the child to the psychological child abuse being inflicted on the child by the psychopathology of a narcissistic/borderline parent and thereby allow, and indeed collude with, the child abuse and destruction of the normal-range development of the child, or whether they will rescue the child from the psychological child abuse inflicted by the psychopathology of the narcissistic/borderline parent, and restore the child’s healthy and normal-range development.

The role of the “bystander” is critical. It is in their hands to either abandon the child to the child’s psychological abuse, and to the destruction of the child’s normal-range and healthy development, or they can rescue the child from the psychological child abuse and restore the child’s healthy and normal-range development. That is their choice.

The following excerpt is from my book, Foundations, regarding the role of the “bystander” in the trauma reenactment narrative.

From Foundations (p. 252-258):

Perlman and Courtois (2005) identify four characteristic roles in the reenactment of trauma; the “roles of victim-perpetrator-rescuer-bystander.” The three primary roles in the trauma reenactment of attachment-based “parental alienation” are:

The “abusive parent” role, corresponding to the “perpetrator” role identified by Perlman and Courtois,
The “victimized child” role, corresponding to the “victim” role identified by Perlman and Courtois
The “protective parent” role, which corresponds to the “rescuer” role of Perlman and Courtois.

In addition to these three primary trauma reenactment roles, the “bystander” role identified by Perlman and Courtois also plays an important part in the trauma reenactment narrative of attachment-based “parental alienation.” The role of the “bystander” in attachment-based “parental alienation” is filled by all the various therapists, attorneys, judges, teachers, and extended family members. These “bystanders” serve three separate functions in the trauma reenactment narrative of attachment-based “parental alienation.” The role of the “bystander” is first to legitimize the “truth” of the reenactment narrative. The second role of the “bystander” in the trauma reenactment narrative is to publicly shame the targeted parent. The “bystander” role also acts to provide “narcissistic supply” by legitimizing the wonderful-parent presentation of the narcissistic/(borderline) parent.

Legitimize the Reenactment Narrative

By accepting the reenactment narrative as being true, the “bystanders” validate the legitimacy and authenticity of the reenactment narrative. The trauma reenactment narrative of attachment-based “parental alienation” actually represents a false drama created by the narcissistic/(borderline) parent. In truth, the targeted parent is not abusive, the child is not a victim, and the narcissistic/(borderline) parent is not protecting the child. In truth, the targeted parent is a normal-range and affectionally available parent, the child is a normal-range child who loves both parents, and the narcissistic/(borderline) parent is using the child as a weapon to inflict suffering on the targeted parent. The reenactment narrative created by the narcissistic/(borderline) parent is a delusion.

Yet when the “bystander” therapists and attorneys accept the trauma reenactment narrative as being a reasonable explanation for the child’s rejection of the targeted parent, they are allowing their power and authority in their role as therapist or attorney to be used by the pathology of the narcissistic/(borderline) parent to confirm the legitimacy of the trauma reenactment narrative. Their acceptance of the reenactment narrative legitimizes the truth of the reenactment narrative. The reenactment narrative of “abusive parent”/”victimized child”/”protective parent” becomes true because the “bystanders” in the trauma reenactment narrative accept it as being true. The role of the “bystander” in attachment-based “parental alienation” is to validate the truth of the trauma reenactment narrative.

When therapists and children’s attorneys accept the validity of the false drama created by the pathology of the narcissistic/(borderline) parent in attachment-based “parental alienation,” they are inadvertently fulfilling their “bystander” roles within the trauma reenactment narrative. By conferring legitimacy to the delusional construction of the narcissistic/(borderline) parent, these “bystander” mental health professionals and attorneys are actively colluding with the psychopathology. Through their ignorance regarding the psychopathology involved in attachment-based “parental alienation,” these “bystander” mental health professionals and attorneys are allowing their professional standing to be exploited by the psychopathology of the narcissistic/(borderline) parent to confer legitimacy to a delusional belief and false drama that ultimately destroys the lives of both the child and the targeted parent.

Shaming of the Targeted Parent

The “bystander” role in the trauma reenactment narrative of attachment-based “parental alienation” also serves to confer public shaming onto the targeted parent. The “bystanders” bear public witness to the exposed parental (personal) inadequacy of the targeted parent. The “bystanders” provide the audience for the public humiliation of the targeted parent, who is being rejected by the child for being an “abusive” and inadequate parent (person).

The divorce represents a narcissistic injury in which the inadequacy of the narcissistic/(borderline) parent as a spouse is publicly exposed. The narcissistic/(borderline) parent is being publicly rejected as a spouse by the targeted parent because of the inadequacy of the narcissistic/(borderline) personality. This public exposure of the inadequacy of the narcissistic/(borderline) parent threatens to collapse the narcissistic defense against the experience of primal self-inadequacy. The processes of attachment-based “parental alienation” represent the efforts of the narcissistic/(borderline) parent to restore the narcissistic defense by projectively displacing onto the targeted parent the fears of inadequacy and abandonment. The child’s rejection of the targeted parent defines the targeted parent as being the inadequate and rejected parent (person).

The role of the “bystander” is to provide social validation for the inadequacy and abandonment of the targeted parent. Within the reenactment narrative, the fundamental inadequacy and “abusive” parenting of the targeted parent is being publicly exposed to the social community, represented by the “bystanders” in the trauma reenactment narrative. The public display to the “bystanders” through the trauma reenactment narrative of the child’s rejection of the targeted parent represents a public shaming of the targeted parent for his or her primal inadequacy as a parent (person).

The “bystanders” act as the social community for this public shaming of the targeted parent. By publicly exposing the fundamental inadequacy and abandonment of the targeted parent to the social community represented by the “bystanders,” the narcissistic/(borderline) parent is able to counteract and repair the public exposure of his or her own inadequacy as a spouse that was triggered by the targeted parent through the divorce.

Witness to Narcissistic Grandiosity

The “bystanders” in the trauma reenactment narrative also serve as public witness to the displayed magnificence of the narcissistic/(borderline) parent as the wonderfully nurturing and “protective parent.” In choosing to reject the “abusive” and inadequate targeted parent in favor of being with the narcissistic/(borderline) parent, the child is used to validate to the “bystanders” the magnificence of the narcissistic/(borderline) parent as being the ideal and wonderful parent. The possession of the narcissistic object of the child represents a symbol of the narcissistic/(borderline) parent’s superiority and victory over the targeted parent. It is the targeted parent who is rejected as the inadequate parent (person) by the child. The narcissistic/(borderline) parent is the all-wonderful and perfect parent (person) who is being selected by the child.

The narcissistic/(borderline) parent is secure in the child’s well-rehearsed criticisms of the targeted parent:

The child hates being with the targeted parent because of some past parental failure or inadequacy. This past parental failure by the targeted parent is simply too heinous to be forgiven.
The child is afraid of the targeted parent, having panic attacks and stress at simply the thought of being with the targeted parent, or at having the targeted parent attend the child’s event or activity.
The targeted parent never spent enough special time with the child in the past, and is too involved with the new spouse.
The targeted parent is too controlling and never listens to what the child wants. The targeted parent is too insensitive to the child’s feelings.
The child wants to be allowed to “decide” which parent the child wants to be with, and maybe, if the targeted parent “respects the child’s wishes” and allows the child to be completely with the allied and supposedly favored narcissistic/(borderline) parent, then maybe the child might want to spend time with the targeted parent sometime in the future (maybe).

Confident in the child’s oft-rehearsed criticisms of the targeted parent, the narcissistic/(borderline) parent will eagerly present the child to the “bystanders” of therapists and attorneys, which allows the narcissistic/(borderline) parent to conspicuously display for the “bystanders” the coveted role as the wonderfully nurturing and understanding “protective parent.”

Having psychologically surrendered to the will of the narcissistic/(borderline) parent, the child eagerly embraces the “victimized child” role by offering to the “bystander” therapists and attorneys a litany of well-rehearsed criticisms of the targeted parent, both as a parent and also as a person. The child fully expects that these criticisms will be met with the same understanding support from the “bystander” as they received from the narcissistic/(borderline) parent. If, perchance, the “bystander” somehow challenges the legitimacy of the child’s rehearsed criticisms, the child will become confused and disoriented, and the reporting of criticism begins to break down.

If a “bystander” therapist fails to validate the reenactment narrative and challenges the legitimacy of the child’s criticisms, then the narcissistic/(borderline) parent will quickly seek to have this therapist removed from treatment. For the narcissistic/(borderline) parent, the purpose of therapy is not to have the child get better and restore a relationship with the targeted parent. For the narcissistic/(borderline) parent, the purpose of therapy is for the “bystander” therapist to validate the legitimacy of the trauma reenactment narrative of “abusive parent”/”victimized child”/”protective parent.” If the therapist fails in their “bystander” role in the trauma reenactment narrative, then the narcissistic/(borderline) parent will replace this “bystander” therapist with one who will validate the legitimacy of the reenactment narrative.

There are two ways that the narcissistic/(borderline) parent can remove a non-cooperative “bystander” therapist from treatment. The first way is to simply withdraw parental consent for treatment with the non-cooperative “bystander” therapist. The most effective way of ensuring that the therapist fulfills the “bystander” role in the reenactment narrative is for the narcissistic/(borderline) parent to only consent to the child’s treatment with providers who legitimize the trauma reenactment narrative.

If withdrawing parental consent for treatment with the non-cooperative “bystander” therapist is not possible as a means to remove a non-cooperative “bystander” therapist, then the narcissistic/(borderline) parent will employ a tried-and-true method of achieving power and control; i.e., inducing and then exploiting child symptoms. Following a therapy session, the narcissistic/(borderline) parent will elicit a child criticism of the therapist, typically that the therapist is not sufficiently “understanding” of the child’s feelings (meaning that the therapist does not accept the legitimacy of the trauma reenactment narrative). The narcissistic/(borderline) parent then uses this child complaint to petition the court for a change in therapists to one who is more “understanding” of the child, and with whom the child feels more “comfortable.” In this way, the child is empowered to select a therapist who does not challenge the child’s presentation as a “victim” of the supposedly “abusive” parental inadequacy of the targeted parent.

Together, the narcissistic/(borderline) parent and the child put on their show of the reenactment narrative for the audience of “bystanders,” with the child in the leadership position of offering a well-rehearsed set of criticisms of the targeted parent around select themes that were previously provided to the child by the narcissistic/(borderline) parent during the induction process. Meanwhile, the narcissistic/(borderline) parent takes the opportunity to make a full display to the “bystanders” of being the perfectly nurturing and concerned “protective parent.” The role of the “bystander” therapists and attorneys is to accept and thereby validate the legitimacy of the reenactment narrative; that the targeted parent is the “abusive” and inadequate parent who is being rejected by the child for being a fundamentally inadequate parent (person).

The failure of mental health and legal professionals to recognize the extreme degree of psychopathology involved with attachment-based “parental alienation” will result in their seduction by the psychopathology into adopting their collusive role as the legitimizing “bystander” in the trauma reenactment narrative. In this “bystander” role, therapists and attorneys will wind up actively supporting and colluding with the psychopathology in the family, to the psychological and developmental harm of the child and the emotional and psychological harm of the targeted parent.

Attachment-based “parental alienation” is not a child custody issue, it is a child protection issue. Mental health professionals and legal professionals assigned to represent the child’s interests must possess the level of professional competence necessary to serve the best interests of the child. Failure to recognize the extraordinary severity of the pathology involved in attachment-based “parental alienation,” and failure to protect the child from the profound psychological and development harm associated with attachment-based “parental alienation,” is to collude with the pathology and psychological abuse of the child.

Bron:

Dr Craig Childress

https://drcraigchildressblog.com/2015/10/01/the-bystander-rol/

Vertaling

De rol van de “omstander” in het verhaal van het naspelen van een trauma is cruciaal.

De keuze die de professionals in de geestelijke gezondheidszorg, de advocaten en de rechtbank moeten maken in hun rol als “omstander” in het traumaverhaal is om het kind over te laten aan het psychisch misbruik dat het kind wordt aangedaan door de psychopathologie van een narcistische/borderline ouder, of om hun plicht te vervullen om het kind te beschermen en te redden van het psychisch misbruik dat het kind wordt aangedaan door de pathologie van de ouder, en om daarmee de gezonde en normale ontwikkeling van het kind te herstellen.

Beschrijvingen van de pathologie:

De pathologie van “ouderlijke vervreemding” vertegenwoordigt de toevoeging van de splijtende pathologie van een narcistische/borderline ouder in een generatie-overschrijdende coalitie van de ouder met het kind tegen de andere ouder.

De pathologie van “ouderlijke vervreemding” vertegenwoordigt de re-enactment van gehechtheidstrauma uit de kindertijd van de verwante narcistische/borderline ouder in de huidige familierelaties, bemiddeld door de persoonlijkheidsstoornis pathologie van de verwante ouder, die in het valse trauma-reenactment patroon van “misbruikende ouder”/”slachtoffer kind”/”beschermende ouder” zit.

Perlman en Courtois (2005) identificeren vier rollen in het trauma reenactment narratief,

“Reenactments van het traumatische verleden komen vaak voor in de behandeling van deze groep en vertegenwoordigen ofwel expliciete of gecodeerde herhalingen van het onverwerkte trauma in een poging tot beheersing. Herbelevingen kunnen zich psychologisch, relationeel en somatisch uiten en kunnen bewust of onbewust plaatsvinden. Een van de belangrijkste overdrachts-tegenoverdrachtsdynamieken is het naspelen van de bekende rollen van slachtoffer-dader-redder-omstander in de therapeutische relatie. Therapeut en cliënt spelen deze rollen, vaak op complementaire wijze met elkaar, terwijl ze verschillende aspecten van de vroege gehechtheidsrelaties van de cliënt herbeleven” (p. 455; nadruk toegevoegd).

In de pathologie die traditioneel “ouderlijke vervreemding” wordt genoemd, spelen therapeuten, advocaten en de rechtbanken de rol van “omstander” in het valse en misleidende verhaal van de herbeleving van het trauma. Onwetend en onwetend de rol van toeschouwer spelen in het valse en misleidende traumaverhaal is medeplichtig zijn aan het psychisch misbruik van het kind.

Onwetend en onwetend de rol van de omstander spelen in het valse en misleidende verhaal over het naspelen van een trauma, is medeplichtig zijn aan het psychisch misbruik van het kind.

Het opwekken van significante ontwikkelingspathologie (diagnostische indicator 1), persoonlijkheidspathologie (diagnostische indicator 2) en psychiatrische pathologie (diagnostische indicator 3) bij een kind om de psychopathologie van de ouder te stabiliseren komt redelijkerwijs overeen met de DSM-5 diagnose V995.51 Psychisch misbruik van een kind, bevestigd.

Het niet stellen van deze DSM-5 diagnose wanneer dit gerechtvaardigd is, betekent een tekortkoming in de plicht van de geestelijke gezondheidswerker om te beschermen.

Het stellen van de DSM-5 diagnose V995.51 Child Psychological Abuse, Confirmed brengt de plicht van de geestelijke gezondheidswerker tot bescherming met zich mee, wat vereist dat de geestelijke gezondheidswerker enige vorm van bevestigende actie onderneemt om deze plicht tot bescherming te vervullen, en deze bevestigende actie documenteert in het dossier van de patiënt.

Het nalaten van het nemen van een positieve actie om de plicht van de geestelijke gezondheidswerker om te beschermen te vervullen, en het vervolgens documenteren van deze positieve actie in het dossier van de patiënt, vertegenwoordigt een falen in de plicht van de geestelijke gezondheidswerker om te beschermen.

De pathologie van “ouderlijke vervreemding” is geen kwestie van voogdij, het is een kwestie van kinderbescherming.

De keuze voor de “omstanders” in de geestelijke gezondheidszorg, advocaten en de rechtbank is of zij het kind zullen overlaten aan de psychologische kindermishandeling die het kind wordt aangedaan door de psychopathologie van een narcistische/borderline ouder en daarmee de kindermishandeling en de vernietiging van de normale ontwikkeling van het kind toestaan en er zelfs medeplichtig aan zijn, of dat zij het kind zullen redden van de psychologische kindermishandeling die het kind wordt aangedaan door de psychopathologie van de narcistische/borderline ouder, en de gezonde en normale ontwikkeling van het kind zullen herstellen.

De rol van de “omstander” is van cruciaal belang. Het ligt in hun handen om ofwel het kind over te laten aan het psychologische misbruik van het kind, en aan de vernietiging van de normale en gezonde ontwikkeling van het kind, of ze kunnen het kind redden van het psychologische misbruik en het herstel van de gezonde en normale ontwikkeling van het kind. Dat is hun keuze.

Het volgende fragment komt uit mijn boek, Foundations, over de rol van de “omstander” in het trauma herbelevingsverhaal.

Uit Foundations (p. 252-258):

De rol van de omstander

Perlman en Courtois (2005) identificeren vier karakteristieke rollen in de re-enactment van trauma; de “rollen van slachtoffer-dader-redder-omstander.” De drie primaire rollen in de trauma heruitvoering van op gehechtheid gebaseerde “ouderlijke vervreemding” zijn:

De rol van de “misbruikende ouder”, die overeenkomt met de rol van de “dader” zoals vastgesteld door Perlman en Courtois,
De rol van het “slachtoffer” kind, die overeenkomt met de rol van het “slachtoffer” zoals vastgesteld door Perlman en Courtois
De “beschermende ouder” rol, die overeenkomt met de “redder” rol van Perlman en Courtois.
Naast deze drie primaire traumaherbelevingsrollen speelt ook de door Perlman en Courtois geïdentificeerde rol van “omstander” een belangrijke rol in het traumaherbelevingsverhaal van op gehechtheid gebaseerde “oudervervreemding”. De rol van de “omstander” in op gehechtheid gebaseerde “ouderlijke vervreemding” wordt vervuld door alle verschillende therapeuten, advocaten, rechters, leraren, en uitgebreide familieleden. Deze “omstanders” vervullen drie verschillende functies in het traumaverhaal van op gehechtheid gebaseerde “oudervervreemding”.

De rol van de “omstander” is ten eerste het legitimeren van de “waarheid” van het nagespeelde verhaal.
De tweede rol van de “omstander” in het traumaverhaal is het publiekelijk aan de schandpaal nagelen van de beoogde ouder.
De rol van de “omstander” zorgt ook voor “narcistische aanvoer” door de prachtige ouderpresentatie van de narcistische/(borderline) ouder te legitimeren.

Legitimeren van het re-enactment narratief

Door het re-enactment narratief als waar te accepteren, valideren de ‘omstanders’ de legitimiteit en authenticiteit van het re-enactment narratief. Het trauma re-enactment verhaal van gehechtheid-gebaseerde “ouderlijke vervreemding” vertegenwoordigt in feite een vals drama gecreëerd door de narcistische/(borderline) ouder. In werkelijkheid misbruikt de ouder die het doelwit is niet, is het kind geen slachtoffer en beschermt de narcistische ouder het kind niet. In werkelijkheid is de ouder die het doelwit is een normale en liefdevolle ouder, is het kind een normaal kind dat van beide ouders houdt, en gebruikt de narcistische ouder het kind als een wapen om de ouder die het doelwit is leed toe te brengen. Het naspelende verhaal dat door de narcistische/(borderline) ouder wordt gecreëerd is een waanvoorstelling.

Maar wanneer de “omstander” therapeuten en advocaten het trauma verhaal accepteren als een redelijke verklaring voor de afwijzing van het kind van de beoogde ouder, staan zij toe dat hun macht en autoriteit in hun rol als therapeut of advocaat wordt gebruikt door de pathologie van de narcistische/(borderline) ouder om de legitimiteit van het trauma verhaal te bevestigen. Hun acceptatie van het naspelende verhaal legitimeert de waarheid van het naspelende verhaal. Het re-enactment narratief van “misbruikende ouder”/”slachtoffer kind”/”beschermende ouder” wordt waar omdat de “omstanders” in het trauma re-enactment narratief het accepteren als zijnde waar. De rol van de “omstander” in de op gehechtheid gebaseerde “ouderlijke vervreemding” is het valideren van de waarheid van het trauma herbelevingsverhaal.

Wanneer therapeuten en kinderadvocaten de geldigheid accepteren van het valse drama dat wordt gecreëerd door de pathologie van de narcistische/(borderline) ouder in gehechtheid-gebaseerde “ouderlijke vervreemding”, vervullen zij onbedoeld hun “omstander” rol binnen het trauma reenactment narratief. Door legitimiteit te verlenen aan de misleidende constructie van de narcistische/(borderline) ouder, werken deze “omstanders” in de geestelijke gezondheidszorg en advocaten actief mee aan de psychopathologie. Door hun onwetendheid over de psychopathologie die betrokken is bij op gehechtheid gebaseerde “ouderlijke vervreemding”, staan deze “omstanders” in de geestelijke gezondheidszorg en advocaten toe dat hun professionele status wordt uitgebuit door de psychopathologie van de narcistische/(borderline) ouder om legitimiteit te verlenen aan een misleidend geloof en een vals drama dat uiteindelijk het leven van zowel het kind als de beoogde ouder vernietigt.

De beschimping van de getroffen ouder

De rol van de “omstander” in het traumaverhaal van de op gehechtheid gebaseerde “ouderlijke vervreemding” dient ook om de geviseerde ouder publiekelijk te schande te maken. De “omstanders” zijn publieke getuigen van de blootgelegde ouderlijke (persoonlijke) ontoereikendheid van de geviseerde ouder. De “omstanders” leveren het publiek voor de publieke vernedering van de ouder die het doelwit is, die door het kind wordt afgewezen omdat hij een “misbruikende” en ontoereikende ouder (persoon) is.

De echtscheiding vertegenwoordigt een narcistische verwonding waarin de ontoereikendheid van de narcistische/(borderline) ouder als echtgenoot publiekelijk wordt blootgesteld. De narcistische/(borderline) ouder wordt publiekelijk afgewezen als echtgenoot door de beoogde ouder vanwege de ontoereikendheid van de narcistische/(borderline) persoonlijkheid. Deze publieke blootstelling van de ontoereikendheid van de narcistische/(borderline) ouder dreigt de narcistische verdediging tegen de ervaring van oer-zelf-toereikendheid te doen instorten. De processen van op gehechtheid gebaseerde “ouderlijke vervreemding” vertegenwoordigen de pogingen van de narcistische/(borderline) ouder om de narcistische verdediging te herstellen door projectief de angsten van ontoereikendheid en verlatenheid te verplaatsen naar de beoogde ouder. De afwijzing door het kind van de beoogde ouder definieert de beoogde ouder als de ontoereikende en afgewezen ouder (persoon).

De rol van de “omstander” is het verschaffen van sociale bevestiging voor de ontoereikendheid en verlating van de beoogde ouder. Binnen het verhaal van het naspelen van het trauma wordt de fundamentele ontoereikendheid en het “misbruik” van het ouderlijk gezag van de ouder in kwestie publiekelijk blootgesteld aan de sociale gemeenschap, vertegenwoordigd door de “omstanders” in het verhaal van het naspelen van het trauma. Het publiekelijk tonen aan de “omstanders” via het traumaverhaal van de afwijzing door het kind van de ouder die het doelwit is, betekent een publieke beschimping van de ouder die het doelwit is, vanwege zijn of haar oeronbekwaamheid als ouder (persoon).

De “omstanders” fungeren als de sociale gemeenschap voor deze publieke beschimping van de geviseerde ouder. Door het publiekelijk blootstellen van de fundamentele ontoereikendheid en verlating van de beoogde ouder aan de sociale gemeenschap vertegenwoordigd door de “omstanders,” de narcistische / (borderline) ouder is in staat om tegen te gaan en te herstellen van de publieke blootstelling van zijn of haar eigen ontoereikendheid als een echtgenoot die werd uitgelokt door de beoogde ouder door de echtscheiding.

Getuige van narcistische grandioosheid

De “omstanders” in het traumaverhaal dienen ook als publieke getuigen van de grootsheid die de narcistische/(borderline) ouder tentoonspreidt als de wonderbaarlijk verzorgende en “beschermende ouder”. Door ervoor te kiezen de “misbruikende” en inadequate ouder te verwerpen ten gunste van de narcistische ouder, wordt het kind gebruikt om de grootsheid van de narcistische ouder tegenover de “omstanders” te bevestigen als zijnde de ideale en geweldige ouder. Het bezit van het narcistische object van het kind staat symbool voor de superioriteit van de narcistische/(borderline) ouder en de overwinning op de beoogde ouder. Het is de gerichte ouder die wordt afgewezen als de ontoereikende ouder (persoon) door het kind. De narcistische/(borderline) ouder is de al-wonderlijke en perfecte ouder(persoon) die wordt uitgekozen door het kind.

De narcistische/(borderline) ouder is veilig in de goed ingestudeerde kritiek van het kind op de beoogde ouder:

Het kind haat het om bij de beoogde ouder te zijn vanwege een falend of ontoereikend ouderschap in het verleden. Dit ouderlijk falen in het verleden door de beoogde ouder is gewoon te gruwelijk om te worden vergeven.
Het kind is bang voor de beoogde ouder, heeft paniekaanvallen en stress bij alleen al de gedachte om bij de beoogde ouder te zijn, of bij het feit dat de beoogde ouder aanwezig is bij een evenement of activiteit van het kind.
De ouder die het doelwit is, heeft in het verleden nooit genoeg speciale tijd met het kind doorgebracht, en is te veel betrokken bij de nieuwe echtgenoot.
De doelloos ouder is te controlerend en luistert nooit naar wat het kind wil. De ouder die het doelwit is, is te ongevoelig voor de gevoelens van het kind.

Het kind wil “beslissen” bij welke ouder het wil zijn, en misschien, als de beoogde ouder “de wensen van het kind respecteert” en het kind toestaat om volledig bij de geallieerde en zogenaamd begunstigde narcistische/(borderline) ouder te zijn, dan zou het kind misschien ooit in de toekomst tijd willen doorbrengen met de beoogde ouder (misschien).

Vol vertrouwen in de vaak ingestudeerde kritiek van het kind op de beoogde ouder, zal de narcistische/(borderline) ouder het kind gretig presenteren aan de “omstanders” van therapeuten en advocaten, waardoor de narcistische/(borderline) ouder de begeerde rol als de prachtig verzorgende en begripvolle “beschermende ouder” opvallend kan tonen aan de “omstanders”.

Nadat het kind zich psychologisch heeft overgegeven aan de wil van de narcistische/(borderline) ouder, omarmt het gretig de rol van “slachtoffer-kind” door de “omstanders” therapeuten en advocaten een litanie van goed ingestudeerde kritiek te geven op de beoogde ouder, zowel als ouder en ook als persoon. Het kind verwacht volledig dat deze kritiek zal worden beantwoord met dezelfde begripvolle steun van de “omstander” als ze kregen van de narcistische / (borderline) ouder. Als, per ongeluk, de “omstander” een of andere manier de legitimiteit van de ingestudeerde kritiek van het kind in twijfel trekt, zal het kind verward en gedesoriënteerd raken, en de rapportage van kritiek begint te mislukken.

Als een “omstander” therapeut er niet in slaagt om het naspelende verhaal te valideren en de legitimiteit van de kritiek van het kind in twijfel trekt, dan zal de narcistische/(borderline) ouder snel proberen om deze therapeut uit de behandeling te laten verwijderen. Voor de narcistische/(borderline) ouder is het doel van de therapie niet om het kind beter te laten worden en de relatie met de beoogde ouder te herstellen. Voor de narcistische/(borderline) ouder is het doel van de therapie dat de “omstander” therapeut de legitimiteit van het trauma naspelen narratief van “misbruikende ouder”/”slachtoffer kind”/”beschermende ouder” valideert. Als de therapeut faalt in zijn rol als “omstander” van het trauma verhaal, dan zal de narcistische/(borderline) ouder deze “omstander” therapeut vervangen door iemand die wel de legitimiteit van het trauma verhaal zal valideren.

Er zijn twee manieren waarop de narcistische/(borderline) ouder een niet meewerkende “omstander” therapeut uit de behandeling kan verwijderen. De eerste manier is om simpelweg de toestemming van de ouders voor de behandeling met de niet-coöperatieve “omstander” therapeut in te trekken. De meest effectieve manier om ervoor te zorgen dat de therapeut de rol van “omstander” vervult in het verhaal van het naspelen van het trauma is dat de narcistische/(borderline) ouder alleen toestemming geeft voor de behandeling van het kind met therapeuten die het verhaal van het naspelen van het trauma legitimeren.

Als het niet mogelijk is om de toestemming van de ouders in te trekken voor behandeling met de niet-meewerkende “omstander” therapeut, dan zal de narcistische/(borderline) ouder een beproefde methode gebruiken om macht en controle te krijgen; namelijk het opwekken en vervolgens uitbuiten van symptomen bij het kind. Na een therapie sessie zal de narcistische/(borderline) ouder een kind kritiek op de therapeut ontlokken, meestal dat de therapeut niet voldoende “begrip” heeft voor de gevoelens van het kind (wat betekent dat de therapeut de legitimiteit van het trauma herbelevingsverhaal niet accepteert). De narcistische/(borderline) ouder gebruikt deze klacht van het kind dan om bij de rechtbank een verzoek in te dienen om van therapeut te veranderen en te kiezen voor een therapeut die meer “begrip” heeft voor het kind en bij wie het kind zich meer “op zijn gemak” voelt. Op deze manier wordt het kind in staat gesteld om een therapeut te kiezen die de presentatie van het kind als “slachtoffer” van het vermeende “misbruik” van de ouderlijke ontoereikendheid van de beoogde ouder niet in twijfel trekt.

Samen voeren de narcistische/(borderline) ouder en het kind hun show op van het nagespeelde verhaal voor het publiek van “omstanders”, met het kind in de leidende positie van het aanbieden van een goed ingestudeerde set van kritiek op de beoogde ouder rond geselecteerde thema’s die eerder aan het kind werden aangereikt door de narcistische/(borderline) ouder tijdens het inductieproces. Ondertussen maakt de narcistische/(borderline) ouder van de gelegenheid gebruik om aan de “omstanders” te laten zien dat hij de perfect verzorgende en bezorgde “beschermende ouder” is. De rol van de “omstanders” therapeuten en advocaten is om de legitimiteit van het verhaal van de re-enactment te accepteren en daarmee te valideren; dat de beoogde ouder de “misbruikende” en inadequate ouder is die wordt afgewezen door het kind omdat hij een fundamenteel inadequate ouder (persoon) is.

Het falen van professionals in de geestelijke gezondheidszorg en de rechtspraak om de extreme graad van psychopathologie te erkennen die betrokken is bij op gehechtheid gebaseerde “ouderlijke vervreemding” zal resulteren in hun verleiding door de psychopathologie om hun heimelijke rol op zich te nemen als de legitimerende “omstander” in het trauma herbelevingsverhaal. In deze rol van “omstander” zullen therapeuten en advocaten uiteindelijk actief de psychopathologie in het gezin steunen en met hen samenspannen, met alle psychologische en ontwikkelingsschade van dien voor het kind en emotionele en psychologische schade voor de beoogde ouder.

Op gehechtheid gebaseerde “ouderlijke vervreemding” is geen kwestie van voogdij, maar van kinderbescherming. Geestelijk verzorgers en juridische beroepsbeoefenaren die zijn aangesteld om de belangen van het kind te behartigen, moeten het niveau van professionele bekwaamheid bezitten dat nodig is om de belangen van het kind te dienen. Het niet erkennen van de buitengewone ernst van de pathologie van op gehechtheid gebaseerde “ouderlijke vervreemding” en het niet beschermen van het kind tegen de ernstige psychologische en ontwikkelingsschade die gepaard gaat met op gehechtheid gebaseerde “ouderlijke vervreemding”, is het medeplichtig zijn aan de pathologie en het psychologisch misbruik van het kind.

Vertaald met www.DeepL.com/Translator