Intieme terreur is eenzijdig geweld met machtsongelijkheid

Skip de normale denkwijze als je naar geweld in een relatie kijkt

De grootste denkfout die we maken is om naar partnergeweld te kijken vanuit het ‘normale’ menselijke, vanuit ‘waar er twee ruziën hebben er twee schuld’. Bij intieme terreur is daar geen sprake van, het is eenzijdig geweld met machtsongelijkheid. Betrokken kinderen zijn helemaal kansloos. Onvoorwaardelijke liefde voor hun ouders maakt ze loyaal.

Psychisch geweld is onzichtbaar

Psychisch geweld is voor de buitenwereld veelal onzichtbaar. Wat je niet ziet, bestaat misschien wel niet. Het is de onbekendheid en de onwetendheid. Niet alleen in het verleden bij mij, juist in het heden bij velen. Hoe kan je wetend zijn als je geen bewustzijn hebt over de thematiek? Weten dat iets niet klopt is totaal iets anders dan weten hoe je ervan afkomt. Weten uit een theorieboek is totaal iets anders dan weten hoe het van binnenuit werkt.

Dwingende controle

Dwingende controle is een groot en hardnekkig probleem in onze samenleving.

Het is ongrijpbaar en daarmee niet te begrijpen voor buitenstaanders. Dat is funest voor degenen die slachtoffer zijn. Je begrijpt het misschien pas als je het gaat zien als verborgen psychologisch misbruik. Hoe de continu manipulatie, dwang en controle je vrijheid ontneemt. Hoe angst je gevangenhoudt. Hoe alles gebeurt zonder dat je het door hebt. Het is niet voor niets dat angststoornissen ontstaan.

Volwassenen worden in de hulpverlening gekaderd vanuit familiaal theorie en conflictmanagement. Bij intieme terreur en dwingende controle is er geen sprake van situationele excalaties maar van tergend eenzijdig geweld. Er worden veel verkeerde diagnoses gesteld bij kinderen zoals depressie, concentratieproblemen, ADHD en hoog gevoeligheid terwijl de werkelijke oorzaak is dat ze slachtoffer zijn van huiselijk geweld. Er is nog veel meer kennisverspreiding mogelijk.

Mensen die psychisch geweld trotseren hebben veel moeten verduren. Soms zoveel dat het laatste draadje naar het ‘ware zelf’ knapt. Al die keren dat ik me niet lekker had gevoeld, alleen maar moe, vol zelftwijfel en onzekerheid was … Wat was het toch? Was ik niet gewoon een slappe zeur? Nee, het waren de gevolgen van de voortdurende druk waaraan ik blootgesteld stond.

Wat het is met deze figuren? Ze zien zichzelf als redders, helpers met een grote gift aan de mensheid. Maar de keerzijde achter al deze ogenschijnlijk goedbedoelde liefde is dat ze een spoor van vernieling achter zich laten. Gesneuvelde relaties, beschadigde kinderen en iedere keer maken ze weer nieuwe slachtoffers. Al zijn ze dat zelf in zekere zin ook. 

Er is nog zoveel bewustzijn nodig over partnergeweld en psychisch geweld. Getuige de vele reacties die ik blijf ontvangen. Daarom blijf ik mij inzetten voor psycho-educatie en kennisdeling voor professionals. Samen kunnen we het beter maken.